On the go

Ik weet niet eens waar ik moet beginnen, zoveel heb ik gedaan de afgelopen tijd. Ik ben vooral heel veel onderweg geweest, in de jeep, in de ricksjaw, op de scooter, in de bus, in de trein, met de ferry, op een boot en ook nog even per vliegtuig. Al met al zo’n honderd uur gehobbeld schat ik.
Voor het werk ben ik er twee keer opuit geweest (ritten van zo’n 8 uren hiervandaan) en nu heb ik nu in totaal een stuk of 45 interviews afgenomen. De dorpjes die ik bezocht heb (en zelfs in geslapen heb) waren heel erg arm en de jeeps zijn dan ook volbeladen. Gemiddeld zitten er zo’n 25-30 mensen in/op/aan de jeep. Zelf moest ik ook een keer 3 uur wachten in een dorp omdat de auto weg was (want er is maar één per dorp)...
Al met al was het enorm frustrerend, want plannen kunnen ze hier niet. Zo is het geregeld voorgekomen dat ik bv. om 1 uur ’s middags aankom bij het kantoor van FES waar me daar dan doodleuk wordt mee gedeeld dat niemand mij mee kan nemen naar de dorpen en dat ze me de volgende dag om 9 uur ophalen van het hotel. Ik sta dan netjes om 9 uur klaar waarna het bellen begint. “We zijn er over 10 minuutjes” en dat gaat dan zo’n anderhalf tot twee uur door. Om gek van te worden. Een andere keer vroeg ik aan m’n collega hoe laat de bus ’s avonds terug zou gaan, het antwoord was 7 uur. Sta ik ’s avonds bepakt en bezakt op het station, wordt me daar in gebrekkig engels meegedeeld ‘no bus’. Dus weer in een goor hotel slapen (waar de ratten overigens door de keuken en over de tafels lopen in het enige resutaurant in town) en daar informeren naar de volgende optie. De volgende dag zou de bus om 10 uur vertrekken, maar eenmaal daar aangekomen bleek dat toch pas om 12 uur te zijn. Vanaf nu aan regel ik dan ook al m’n dingen zelf. Indiers kunnen namelijk niet eerlijk zijn als ze iets niet weten. Als ik bijvoorbeeld de weg vraag, sturen ze me liever de verkeerde kant op dan dat ze eerlijk zeggen dat ze het niet weten (wat dus ook al geregeld gebeurd is). Dit zijn maar een paar voorbeeldjes van hoe het er hier aan toe gaat, maar jullie snappen dat het behoorlijk irritant begint te worden.
Verder is het echt een ranzig landje, de mensen roggelen gewoon op de grond van de bus en het komt ook vaak voor dat iemand voorin de bus naar buiten spuugt wat dan 1 seconde later iemand anders om de oren vliegt omdat de raampjes natuurlijk open staan. Ik zal verder niet te veel in detail treden over mijn eigen ervaringen hiermee. Al het afval wordt op straat gegooid en ’s avonds als ik naar huis scooter ben ik omringd door dikke rookwolken omdat al het plastic massaal in de hens wordt gestoken. Of dan loop ik de wc in op een station, om vervolgens te ontdekken dat iedereen voor de plee heeft gescheten in plaats van erin. Ja leuke details of niet? ;-)
Nu maar even iets over m’n leuke uitstapjes. Zo ben ik een weekend op leeuwensafari geweest en heb ik weer op de kameel over het strand gehobbeld waar ook nog een prachtige tempel te zien was. Vorige week ben ik naar Bangalore gevlogen met Nandini, maar die bleek geen tijd voor me te hebben wat wel jammer was. Gelukkig had ik in het leeuwenweekend een Indiase-Canadese ontmoet die ook nog wel wat van India wou zien dus die is uiteindelijk mee gevlogen naar het zuiden waar ik samen met haar de hele week onderweg ben geweest. Zo heb ik o.a. een vissersplaatsje bezocht, een dag en nacht op een ‘houseboat’ doorgebracht, olifanten gespot tijdens een safari (!), een grot bekeken en een mooi groot paleis gezien. Ik kan er nog wel van alles bij vertellen, maar de foto’s spreken voor zich. Op tweede kerstavond ben ik zelfs nog ‘op stap’ geweest, want Bangalore is bekend vanwege het uitgaansleven. Ik had er wel wat meer van verwacht, de kroeg ging zonder pardon dicht om half 12.
De toeristische plaatsen zijn hier echt niet leuk. Iedereen loopt aan me te trekken, ze willen me van alles aansmeren en soms blokkeren ze me de weg om me in de ricksjaw te krijgen. Ik moet overigens ook altijd 20x meer betalen aan entree dan een Indier en mensen lopen de hele tijd foto’s van me te klikken. Al met al merk ik dat m’n lontje behoorlijk aan het inkorten is, want ik ben een paar keer behoorlijk uit m’n slof gegaan. Daarom ben ik ook wel blij dat het einde nu enigszins in zicht is en dat ik weet dat het maar tijdelijk is hier. Hans en ik hebben de plannen wat gewijzigd want er zijn vijandigheden rond de Indiase-Nepalese grens. We gaan nu een noordelijke provincie van India bekijken; Himachal Pradesh dus dan zit ik over een paar weken ook in de sneeuw. :-)
Ik ben deze week alleen thuis, want Nandini is niet mee terug gevlogen. Haar ouders hebben een man voor haar uitgezocht waardoor ze vorige week tijd nodig had om hem te ontmoeten en er over na te denken. Er staat nu een gigantische sociale druk op haar, aangezien het hier normaal is om na de eerste of tweede kennismaking te beslissen om met hem of haar te trouwen. Ze zegt echter zelf dat ze blij is met deze ‘procedure’ aangezien een huwelijk dat geregeld is door de ouders meer kans van slagen heeft dan een ‘love-marriage’. Ze wil namelijk niet iemand waarop ze verliefd is, maar gewoon een stabiele relatie waarbij ze weet dat de man haar niet zal verlaten. Dit is bij uitstek een voorbeeld van een cultureel verschil dat ik moeilijk vind te begrijpen, maar dat hoort er ook allemaal bij natuurlijk. Iets ergers is dat de mannen in de dorpen hun vrouwen de wc laten doorspoelen, want daar voelen ze zichzelf te goed voor o.i.d. Zo kan ik nog wel even doorgaan, maar hou er nu mee op.

Ik wens jullie allemaal een goede jaarwisseling en een gelukkig en gezond 2010!

Akkeliene